Opnaardenoordkaap18

Vrijdag 17 juli.
Veerboten-en tunnel dag.
De gestaag vallende regen voorspelt niet  veel goeds bij het vertrek uit Svartisen.  We weten dat er nogal wat tunnels op de route liggen en daar is het in ieder geval droog. 
Het valt allemaal wel mee wanneer we in een korte tijd bij de eerste veerboot aankomen. Goed getimed: aankomen,betalen en varen. De oversteek van Foroy naar Agskardet duurt een kwartier. Ondanks dat het nu overal vakantie is, is het bepaald niet druk op de weg. Toch moeten we goed uitkijken, want de weg is soms te smal voor twee voertuigen. Een keer moeten we zelfs de spiegel inklappen.
De tweede veerboot bereiken we na 28 km. rijden langs de fjorden. Af en toe komt de zon tevoorschijn, maar net zo vlug komt er weer een bui. 
Bij de oversteek van Jektvik naar Kilboghamn, die een uur duurt, varen we over de poolcirkel. Geen toeters en bellen aan boord. Het wordt meegedeeld via de speakers in het Noors en het Engels. Vóór die tijd hadden wij het symbool, de wereldbol al ontdekt. Als bewijs hebben we foto's en filmbeelden. 
Naar het einddoel is het nog 91 km.rijden. Halverwege in Grønsvik  Kystfort is een oorlogsmuseum. Binnen is een expositie van oorlogstuig uit W.O. 2. Voor NKr. 50 mogen we naar binnen. Geen van ons vieren heeft er zin om naar Duitse kanonnen of naar een afbeelding van een Russische krijgsgevangene te gaan kijken. Buiten naar de kust bevinden zich nog Duitse stellingen. Ook die hebben we niet gezien.
Als we op het beeld van het navigatie systeem kijken moeten we op een gegeven moment aan de andere kant van de fjord de camperplaats zien liggen. De steengroeve is een oriëntatiepunt. Toch lukt het niet. De 180 graden bocht is lang en pas na twintig minuten rijden komen we er aan. We staan 204m.hoog en kijken naar de overkant en zien de steengroeve liggen. Makkelijk als je weet waar die ligt.
Tunnels hebben we vandaag  in voldoende mate gehad. Enkele met een lengte van drie kilometer. Gisteren reden we door de langste van deze route: 7.6km.
Alle tunnels zijn gratis. Voor Noorse begrippen heet dat afbetaald.
De tunnels die we tot nu toe doorgereden zijn, zien er vrijwel allemaal hetzelfde uit. De muren zijn niet afgewerkt. Het lijkt er op dat de tunnelbouwers net klaar zijn met hakken en graven. De verlichting is summier, maar voldoende. Soms is er een uitwijkstrook. Drie kilometer kan dan lang zijn. Je kunt overigens mooie foto's maken in de tunnel. 
Het gedeelte van de Rv17 dat we vandaag hebben gereden kent geen enkel stuk dan 2 km. recht is. Het is steeds maar draaien en keren. De maximum snelheid mag meestal niet hoger zijn dan 60 km. per uur. Dat is helemaal niet vervelend. Ondanks de regenbuien toch weer mooie besneeuwde bergtoppen en begroeide weiden gezien.
De camperplaats, 12 km. voor  Nesna,  biedt ruimte aan 4 campers. Vandaag staan er in ieder geval twee Nederlandse. Het uitzicht op de fjord en het daar achte liggende kale met sneeuw bedekte rotsen is geweldig.  Heel in de verte bespeuren we een berg, die we bij de tweede overtocht ook zagen. Hoeveel kilometer  is die nu bij ons vandaan?Daar de lucht af en toe fel blauw kleurt en de zon schijnt is het hier goed toeven.

Zaterdag 18 juli.
En dat zijn er weer drie...
Veerboten bedoel ik deze keer.
We vervolgen onze reis over de Rv17 en kijken onze ogen weer uit. Op bijna 300 m. hoogte waait het stevig, maar  binnen de kortste keren rijden we op fjord hoogte en daar is het praktisch windstil. 
Het kan geen toeval meer zijn, want als we bij de veerboot van Nesna naar Levang aankomen, kunnen we na het betalen gelijk op de boot. We blijven de  twintig minuten in de camper zitten en bekijken daar mogelijke camperplaatsen voor vandaag.
Voordat we bij de volgende veerboot zijn moeten we een flink stuk rijden. Het landschap verandert steeds. Tot onze verrassing is hier veel veeteelt. Eenmaal zien we zelfs wel tientallen koeien in de wei lopen. Nog niet eerder zoveel in Noorwegen gezien. De geheel zwarte koeien trekken onze aandacht. We houden ze eerst voor stieren, bestemd voor Spaans volksvermaak, maar het blijken echte koeien te zijn. 
Een lange reis vraagt om een goede kennis van de omgeving. We weten dat we over de  Helgelandsbrug moeten en weten dat het een tuibrug van 1.065 m. lang is, met een grootste overspanning van 425 m. Het wegdek ligt op 45 m.  hoogte. Het is een van de mooiste bruggen van Noorwegen. Sinds 2005 is de brug tolvrij. Al die gegevens kloppen natuurlijk, zonder dat we ze hebben nagemeten. Prachtig om er over heen te rijden. Op de eerste de beste parkeerplaats hebben we dan ook foto's en filmbeelden gemaakt.
In Alstahaug staat een oud Stavkerkje dat we gaan bezoeken. Tot onze verbazing is net de kerkelijke inzegening van een huwelijk afgelopen. Natuurlijk fotografeert Els het bruidspaar. 
Het kerkje ziet er van binnen mooi uit. Geknoopte tapijten aan de wanden en een heel apart altaar. Vlakbij het kerkje is een Noors museum.
De vaart op de veerboot van Tjotta naar Forvik zullen we niet licht vergeten. Het restaurant is deze keer benedendeks, maar wij hebben de kaart goed bestudeerd en weten dat de boot door een smalle doorgang moet. Wij dus naar het bovendek.
Wat heet smal. Op een gegeven moment vaart hij recht op een "rotonde" af. Er moet een keuze worden gemaakt: links-rechts of rechtdoor...dat laatste wordt natuurlijk niet gedaan, maar als een volleerde automobilist stuurt de stuurman het tamelijk grote schip rechts  van de rotsen. Geen scheepsramp, maar ik snap wel dat de zwemvesten binnen handbereik lagen. Geen paniek bij het thuisfront, want zo erg was het niet, wel spannend. Vakwerk van de stuurman.
Het is weer lachen geblazen als we de derde en laatste veerboot van vandaag naderen. Wordt het  weer komen en gaan? Het is enorm druk. Kunnen we nog mee of moeten we twee uur wachten. Wij gaan als voorlaatste en Mike en Wilma als laatste aan boord. Onze camper wordt zo dicht tegen de kant aan gemanoeuvreerd  dat we bij het van boord gaan alleen maar in eerste instantie achteruit kunnen. Alles komt goed . Els loodst mij uitstekend naar de juiste plek. 
In Brønnøsund vinden we een uitstekende camperplaats. 40 m. van de fjord en de grote boten zoals de Hurtigruten zien we door het achterraam voorbij varen. 
Verderop ligt een jacht!! Een beetje verscholen, maar voor ons zichtbaar. 
Helikopter  aan boord . Dan snap je de rest wel. 
Als het jacht er morgen nog ligt zal ik het zeker gaan filmen.

Zondag 19 juli.
Een echte zon-dag.
Het komt vandaag goed uit dat de zon veelvuldig schijnt. Brønnøysund is niet alleen een leuk plaatsje, maar heeft ook nog een prachtige brug. Hoog natuurlijk, want de Hurtigruten  boot moet er onder door kunnen. Dat lukt, want dat hebben we met eigen ogen gezien.
17 km. van Br. ligt Torghatten. Vanaf  een parkeerplaats is het 800 m.lopen naar een gat van 70m2. in de berg. Aan die berg is zelfs een legende gewijd. De verklaring van dat gat is niet zo mysterieus. Het is in de ijstijd door erosie ontstaan. Een legende verkoopt beter. Binnen  die 800m moet er een hoogteverschil van 100m. overwonnen worden. Een  groot gedeelte gaat stijl omhoog over rotsen. Boven wacht een uitzicht. Els en Mike kunnen er  meer van vertellen, want zij zijn boven geweest.
Na de lunch gaan de wegen van Wilma/Mike en Els/Kees uit elkaar. Wilma en Mike zijn enigszins gebonden aan een dag van thuiskomst. Bovendien wil Mike gaan paragliden  in Trondheim. Voor ons maakt het niet uit, we zien wel wanneer ze thuis zijn.
Wij rijden naar de zesde veerboot van de Rv17:  Vennesund-Holm. Het eerste deel  van de route is een beetje saai. Veel weilanden, veel ingepakt gras en weinig fjord of berg. Het laatste stuk tot aan de boot en het deel daarna is van grote schoonheid. Een kronkelige weg langs de fjord en hoge rotsen. De zon maakt het allemaal wat mooier. 
Op een parkeerplaats bij Bindal vinden we een goede plek om te slapen. Er zijn ook twee Zweedse campers. Bindal zal wel op geen kaart te vinden zijn.
Vóór de camper rijst een rots op met een hoogte van ruim duizend meter en naast ons is een smalle doorgang van de fjord, dus met veel stroming. 
Prima toch.