Opnaardenoordkaap15

Donderdag 9 juli.
Weer iets afgestreept van ons lijstje dat wij voor het vertrek  hadden gemaakt!
Walvissen zien in hun leefgebied.
Voor het zo ver was, keken we vanaf 0.45 uur op het strand van de c.pl. Andenes voor de derde keer naar de middernachtzon. Dit went nooit. In een woord schitterend. Op de site heb ik een foto gezet van exact 01.00 uur, oftewel de laagste zonnestand. In dit geval ver boven de horizon.

Op deze prachtige dag met zomerse temperaturen hebben we een walvissafari geboekt. Om half vijf moeten wij ons melden op het kantoor van de organisatie. Via en diascherm krijgen we instructie over wat we mogen verwachten. Daarna begint een hilarisch gedeelte . Iedereen krijgt een soort overlevingspak met reddingvest. Pure noodzak, maar komisch is het wel. Je loopt er als een soort Michelin mannetje bij. Efficiënt is het wel. Het pak beschermt tegen water en kou.
Op het land staat er bijna geen wind. Dat verhaal gaat niet op als we de haven uitvaren. Een stevige bries blaast onze kant op. De rubber boot, geschikt voor twaalf personen, maakt flink wat klappen! 
Na een half uur gevaren te hebben met een snelheid van 40 km.per uur bereiken we de canyon  waar de kans groot is dat daar sperm whales ( potvissen) gespot kunnen worden.
De canyon gaat tot een diepte van 2500 m. en wordt daarom bezocht door eerder genoemde walvissen. 
Op een gegeven moment laat de kapitein het bootje dobberen ten teken dat hier de walvissen kunnen zijn. Hij heeft gelijk. We zien een "fontein" in de verte en we gaan er op af. De walvis moet enkele minuten boven water blijven om zuurstof in te nemen voor de volgende duik van misschien wel een kwartier. Hij kan overigens wel twee uur onder blijven.
De walvis ziet er een beetje vreemd uit: bruin/grijs, een korte rugvin, een stompe kop met een scheve neus. Als hij genoeg zuurstof heeft getankt, komt eerst zijn kop, meer dan anders, boven water, kromt zijn rug, steekt zijn staart omhoog en verdwijnt loodrecht in de diepte. Die diepte kan oplopen tot 300m. Wanneer komt hij weer boven?
Deze walvis is de grootste in zijn soort. Hij kan tot 18,3 m.lang worden, met een staart van 4m.breed.  Hij "slaapt" in verticale stand. Ze kunnen wel 100 jaar worden. 
Verreweg de meeste haalden die leeftijd, voor de wettelijke bescherming, nooit.
In hun kop zit enorm veel olie en die olie was commercieel aantrekkelijk...
De term sperm whale heeft dus niets met sperma te maken. Volgens de reisleider is dat een verkeerde interpretatie van de genoemde olie. In Nederland noemen wij zo' n walvis overigens gewoon potvis.
We krijgen ook nog een tweede exemplaar te zien. Wat groter dan de vorige, maar hoe groot? Men herkent een walvis aan de inkepingen van de staart, dus weet de reisleider zeker dat het een andere walvis is. Zo leer je wat onderweg.
Nadat we de tweede walvis met applaus bedanken voor zijn show, keert de kapitein de boot en varen we terug.
In de zaal van de rederij wacht ons een aangename verrassing: warme tomaten/groente soep en daarna thee/koffie. Ondertussen krijgen we nog informatie over deze walvissoort. De exemplaren die wij gezien hebben zijn mannetjes. De vrouwtjes met hun jongen zwemmen in warmer water ten westen van Afrika. Eens per jaar ontmoeten ze elkaar ergens halfweg Afrika en Noorwegen.
Nadat alle vragen zijn beantwoord ontstaat er enige beroering in de zaal. Meerdere personen, w.o.de kapitein komen de zaal binnen. Zij willen ons deelgenoot maken van een unieke gebeurtenis. Op een filmpje, gemaakt tijdens de trip vóór ons, is een gevecht vastgelegd van een potvis en een paar grienden. Duidelijk is te zien dat de grienden proberen de potvis te verdrinken! De potvis verdedigt zich uit alle macht en zwiept met zijn staart. Na een paar aanvallen is hij toch de baas. Volgens de reisleider moet het een sterk jong mannetje zijn geweest. Voor de wetenschap is dit zeer bijzonder. Over het waarom van die aanval van de grienden is nog geen passend antwoord.
Onder indruk van wat we vandaag hebben meegemaakt lopen we naar de camper. Er wacht ons nog een middernachtzon........